Pstrągi i łososie

Łosoś to ryba z rodziny łososiowatych

Zasięg występowanie i biotop: w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne.

Cechy morfologiczne: dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Odżywianie: łosoś jest rybą drapieżną, początkowo żywi się skorupiakami planktonowymi i larwami owadów, później mniejszymi rybami oraz skorupiakami.

Rozród: typowa ryba anadromiczna tzn. wędrująca na czas rozrodu z mórz do rzek. W czasie tej wędrówki łososie kierują się zapachem wody w miejscu, w którym przyszły na świat. W trakcie przekraczania granicy wód słodkich i słonych dokonują się w ich organizmach zmiany biochemiczne i fizjologiczne. W trakcie wędrówki nie pobierają pokarmu. Tarło odbywa się jesienią, w zimnej, dobrze natlenionej wodzie o silnym prądzie. Ikra w liczbie do 30 000 ziaren (o średnicy 4–7 mm) jest składana do jamek wygrzebanych przez samicę w piaszczystym lub kamienistym dnie. Larwy wykluwają się wiosną. Mają one długość około 2 cm. Okres resorpcji woreczka żółtkowego trwa około 40 dni. Po tarle wiele osobników ginie. Osobniki młode spędzają w rzekach 2–3 lata, następnie wędrują do morza, przybierają wtedy barwę szarozieloną na grzbiecie i srebrzystobiałą na bokach i brzuchu (tzw. stadium smolt). W morzu spędzają kolejne 2–3 lata, po czym wracają do tej samej rzeki na tarło.

Pstrąg to zwyczajowa nazwa kilku drapieżnych ryb z rodziny łososiowatych, zasiedlających słodkie wody o bystrym prądzie, zwłaszcza górne odcinki rzek. Grupa ta obejmuje blisko spokrewnione gatunki i podgatunki lub ekologiczne formy ryb anadromicznych, mające oliwkowo-brunatny grzbiet, boki złotawe z czarnymi plamkami i srebrzysty brzuch. W języku polskim formy wędrowne tych samych gatunków lub podgatunków określane są zazwyczaj jako „trocie”. Pstrągi są cenionymi rybami konsumpcyjnymi. Są hodowane w gospodarstwach rybackich, wprowadzane do rzek i jezior. Przez wędkarzy są uważane za atrakcyjne ryby sportowe. Od nazwy tej grupy ryb pochodzi nazwa jednej z tzw. krain rybnych rzek – kraina pstrąga.

W Polsce występują:

• pstrąg potokowy – słodkowodna odmiana troci atlantyckiej
• pstrąg tęczowy – gatunek obejmujący formę wędrowną i słodkowodną
• pstrąg źródlany – gatunek słodkowodny

Zasięg występowania i biotop: Pstrągi występują zwykle w zimnych, przejrzystych strumieniach i jeziorach. Naturalny obszar ich występowania obejmuje półkulę północną: Europę, Azję Północną oraz Amerykę Północną. Kilka gatunków zostało sztucznie wprowadzonych do wielu krajów świata, w tym do Australii i Nowej Zelandii, gdzie często wypierają rodzime gatunki ryb.

Pstrąg tęczowy jest gatunkiem najbardziej udomowionym przez człowieka i najczęściej hodowanym w celach konsumpcyjnych. W Polsce najwięcej hodowli pstrąga tęczowego znajduje się na Pomorzu.
Pstrąg potokowy jest hodowany głównie w celu zarybiania rzek o charakterze górskim.
Pstrąg źródlany sprowadzony do Europy (w tym Polski) oraz innych części świata w końcu XIX wieku. W Polsce od 1890 roku, nielicznie występuje w niektórych rzekach górskich, pochodząc z zarybień bądź uciekając z hodowli. Zasiedla zimne potoki i rzeki o bystrym prądzie.

W przypadku ryb łososiowatych – pstrągi, trocie, łososie, głowacice, a także, trochę nieprecyzyjnie, lipienie najprościej by było odesłać naszych gości do lektury wszystkich kart o poszczególnych modelach błystek. Nie ma bowiem w ofercie Meppsa ani jednej blaszki, na którą nie wziąłby jakiś przedstawiciel najszlachetniejszych drapieżników.

Ograniczymy się więc do napisania kilkunastu zdań na temat ewidentnych hitów, dzięki którym liczyć można na poszczególnych przedstawicieli salmonidów w wędkarskich podbierakach.

Na lipienie największą rewelacją stanowią niewątpliwie Aglie Streamepps, które w łowisko posyła się – z racji niespełna gramowej wagi – na żyłkach 0,14, a nawet 0,12 i do której wychodzą nawet mocno niewymiarowe lipionki. Także wszystkie dwuzerówki i zerówki mogą być na lipienie skuteczne, przede wszystkim zaś czarna i miedziana dwuzerówka Aglii Long, kiedy łowi się w pół wody, oraz zerówka garbatki XD czarna, miedziana i Brown Trout. Pod powierzchnią natomiast mogą skusić lipienia wszystkie wzorki Aglii Mouche, rzecz jasna w najmniejszych rozmiarach oraz miedziana lub złota Aglia Pompon.

Rewelacją mogą się okazać także naśladujące wylatującego owada Bugi – warto poeksperymentować z całą paletą barw – w rozmiarach „0” i „00”. Dobre efekty można uzyskać także korzystając z maleńkich Black Fury.

Na pstrągi potokowe natomiast warto polować z klasycznymi Agliami w pełnej palecie kolorów. Najlepszy rozmiar to na niewielkich rzekach #2 oraz na duży nawet #3. Nawet do takich wychodzą i się zapinają niewymiarowe kropkowańce.

W okresach żerowania na owadach można skorzystać natomiast ze wszystkich błystek możliwych do prowadzenia tuż pod powierzchnią i wymienionych przy okazji lipienia.

W wodzie podeszczowej oraz pośniegowej warto skorzystać z Aglii Fluo, także z najbardziej wściekłych kolorków oraz z Comet Rainbo, Aglii Long Rainbo, Aglii Polonia oraz z białego i czerwonego Buga. Aglia Polonia może być skuteczna także w wodzie klarownej, jako że paskowanie znacznie zwiększa szanse na pstrąga. Podobnie rzecz się ma ze wszystkimi modelami Aglii Fluo Micropigments, Aglii Decorees oraz z Agliami TW Streamer.

Na wodzie klarownej tajną bronią natomiast mogą się okazać Aglie Platium, i to także we wszystkich trzech kolorach. Nie wiadomo, który okazać się może skuteczny. Cała gama barw Tandema Trout, także może przynieść potokowca, wszak to przynęta opracowana specjalnie do połowu tych ryb.

Do obławiania głębokich stanowisk stosować można zarówno #2 jak i #3 XD, a także 16 gramowe Aglie Long Heavy, natomiast na spowolnieniach warto popróbować na podpowierzchniowe Winnery.

Na trocie i łososie w pomorskich rzekach skuteczne są wszystkie klasyczne Aglie w numeracji #4 i #5 w zależności od posiadanego sprzętu. Rzecz jasna, sugerujemy mocniejsze kije i większe przynęty, z Aglią Nr 7 włącznie. Błystki z paletką Aglia służą głównie do obławiania wolniejszych odcinków rzek i rzutów w poprzek nurtu czy lekko po skosie w górę rzeki. Jako że trocie i łososie dobrze się prowokuje wściekłymi barwami, warto mieć w pudełku Aglie Fluo oraz Aglie Fluo Micropigments.

Do łowienia skosem w dół rzeki i pod prąd można polecić największe Aglie Longi, także Rainbo i Redbo oraz największe Syclopsy, przede wszystkim w „strażackich” kolorkach (fluo pomarańczowy, fluo seledynowy, fluo phospho i fluo tiger).

Na głowacicę natomiast warto używać największych przynęt z oferty Meppsa – Gianta Tandem oraz Gianta Killer. No i, rzecz jasna Aglie Nr 7 oraz piątek Aglii Long.

Można się jednak spodziewać, jak napisaliśmy na początku, ryb łososiowatych na kotwicach i hakach każdej przynęty Meppsa. Warto próbować.